ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ;

 Της Τόνιας Λαλούση 

Τι είναι η αρχή; Τι είναι το τέλος; Τι είναι η κόλαση; Τι είναι ο παράδεισος; Τι είναι η ευτυχία; Τί είναι η μεμψιμοιρία; Τι είναι το χαμόγελο; Τι είναι το δάκρυ; Ποιο από αυτά τα ερωτήματα σού είναι πιο εύκολο να απαντήσεις; Σε ποιο μπορείς, χωρίς να το πολυσκεφτείς, να δώσεις έναν ορισμό; Θες να σε βοηθήσω; Όλα τα παραπάνω μπορούν να ενταχθούν στην απάντηση μιας άλλης ερώτησης. Μπορείς να βρεις το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο των παραπάνω ερωτημάτων;

Τι είναι η αγάπη; Ναι. Αυτή η μικρή λέξη μπορεί να εκφραστεί και να αποδοθεί σε τόσες άλλες, που θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί το λήμμα με τον πιο πλούσιο κατάλογο συνωνύμων. Γιατί για έναν ερωτευμένο η αγάπη σημαίνει ευτυχία! Για έναν φρεσκοχωρισμένο η αγάπη σημαίνει πόνο. Θλίψη, ευφορία, απώλεια, ενθουσιασμός, τρέλα, ευδαιμονία. Μπορείς λοιπόν να ορίσεις τι είναι η αγάπη;

Θα μπορούσα να πω ότι έχω νιώσει την έννοια της λέξης με όλες τις παραπάνω εκφάνσεις και κατέληξα στο ότι δικαίως αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ζωής. Είναι η έννοια που δίνει γεύση στην ύπαρξή μας και αποτελεί και την συνέχεια του κόσμου μας -ας μην το ξεχνάμε αυτό. Αν μπορούσα να την παρομοιάσω με κάτι, αυτό θα ήταν ένα τριαντάφυλλο -γιατί είμαι και ρομαντικό κορίτσι εγώ. Ξεκινάει από ένα μικρό μπουμπούκι, κάνοντας τον άνθρωπο να νιώσει τα πρώτα σκιρτήματα, αναπτύσσεται γοργά και γίνεται όλο και πιο όμορφο, φέρνοντάς μας στη θέση να ωραιοποιήσουμε το αντικείμενο του πόθου μας. Μόλις το λουλούδι κάνει τον κύκλο του, περνάει στο στάδιο της γήρανσης που είναι προγραμματισμένη από το φυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με το αίσθημα της αγάπης στον άνθρωπο. Εάν αυτό που νιώθουμε ενταχθεί στη φυσική φθορά τότε σίγουρα θα καταλήξει σε αυτό το στάδιο, της νέκρωσης. Και εκεί έρχεται η απάντηση στο ερώτημα τι είναι το τέλος υπό την έννοια του έρωτα. Είναι ο μαρασμός των συναισθημάτων... Πάντα βέβαια μπορείς να διατηρήσεις την ομορφιά του τριαντάφυλλου αν θες. Μπορείς να το αποξηράνεις και να το έχεις για πάντα... Και αυτό είναι η έννοια της πραγματικής αγάπης...

Όλα αυτά είναι ωραία. Και οι έρωτες είναι ωραίοι, και τα λουλούδια είναι όμορφα, και ο επερχόμενος εορτασμός του Αγίου Βαλεντίνου θα είναι το ίδιο αντιφατικά συγκλονιστικός για όλους μας, αλλά το ζήτημα είναι άλλο. Μέχρι πού θα ήθελες να φτάσεις για την αγάπη; Ή καλύτερα τι θα έκανες για χάρη της; Και εδώ έρχεται η ερώτηση που αποτελεί απάντηση στην αιτιολογία γραφής αυτού του κειμένου. Τι θα έκανες για την αγάπη;

Αν η απάντηση σού έρχεται απρόσκλητα και αφιλτράριστα και είναι μάλιστα μονολεκτική, τότε ναι, για σένα φίλε μου γράφω αυτό το άρθρο. Τα πάντα; Είπες τα πάντα; Αλήθεια αυτό σκέφτηκες; Για έλα προσδιόρισέ μου αυτό το ''πάντα'' γιατί είναι τεράστια λέξη και σίγουρα αδυνατώ να εκφράσω όλα τα δυνατά όριά της. Αυτή η λέξη περιλαμβάνει την αυτοθυσία; Την ανιδιοτέλεια; Την αφιέρωση; Το ολοκληρωτικό δόσιμο ψυχής και σώματος στο άτομο που στο πρόσωπό του βλέπεις τον φτερωτό άγγελο; Προσοχή. Παγίδα. Κίνδυνος.

Ναι φίλε αναγνώστη και τωρινέ ή μελλοντικέ μου θαυμαστή, ναι είναι μεγάλη παγίδα η παραπάνω ψυχική κατάσταση. Έρχομαι να σου εκπέμψω σήμα κινδύνου, SOS. Οφείλω ως συγγραφέας, ως συνάνθρωπος και πρωτίστως ως παρορμητική υδροχόος να σε ενημερώσω και να σε προφυλάξω. Τί πάει να πει πως θες για τον άλλον να κάνεις τα πάντα; Ξέρεις πως ξεχνάς κάτι σημαντικό; Ξεχνάς τον εαυτό σου.

ΠΟΣΟ κλισέ και ΠΟΣΟ βαρετή ακούγεται η φράση πάνω απ' όλα να βάζεις τον εαυτό σου. ΠΟΣΟ θυμώνω αυτή τη στιγμή αν συμφωνείς μαζί μου. Τί είναι κλισέ; Η αλήθεια της ζωής σου; Ναι σε σένα μιλάω που θεωρείς πως αφιερώνοντας όλη σου την ύπαρξη στο έτερον ήμισυ, κάνεις το σωστό και το ωραίο. Έλα να σου εξηγήσω γιατί είσαι σε λάθος κατηφόρα.

Γιατί αφήνοντας εκτεθειμένο και ευάλωτο τον εαυτό σου μπορείς πολύ εύκολα να βρεθείς εκτεθειμένος. Δεν γνωρίζεις καλά ούτε την ίδια σου την ψυχοσύνθεση και επενδύεις στον ψυχισμό ενός άλλου; Δεν λέω να μην αγαπάς, δεν λέω να μην νιώθεις, λέω απλά να αναπτύξεις και μια ασφαλιστική δικλείδα σε περίπτωση κλοπής συναισθημάτων, ώστε να είσαι καλυμμένος. Γιατί είναι πραγματικά κρίμα να σου είναι πολύ εύκολο να απαντήσεις στα αρχικά ερωτήματα του τέλους, της κόλασης και της μεμψιμοιρίας. Προστάτεψε τον εαυτό σου και μόλις τον εξασφαλίσεις ρίσκαρε και προχώρα στα πιο βαθιά μονοπάτια του έρωτα.

Άλλοι λένε και το εξής κλισέ: Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπήσεις κανέναν άλλον. Διαφωνώ. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω πως αν δεν δίνεις και πολλή σημασία στον εαυτό σου, τότε είναι που μπορείς να αγαπήσεις περισσότερο τον άλλον. Πιο σωστά, να τον λατρέψεις. Ακόμη καλύτερα, να τον αποθεώσεις. Λίγο πιο ολοκληρωμένα, να χάσεις εντελώς τον εαυτό σου στα μάτια του. Το τελευταίο βηματάκι το έφτασα, ως σωστή και πανέξυπνη κοπέλα που έπρεπε να κάνει λάθος για να μάθει. Και τώρα κοιτάζω πίσω και διαπιστώνω πως είχα χάσει 'εμένα'. Όχι ότι τώρα αγαπώ μόνο τον εαυτό μου και νοιάζομαι μόνο για μένα, όχι δεν χρειάζεται να ερχόμαστε στα άκρα. Απλά πλέον αναγνωρίζω τα επιτρεπτά όρια και δεν με αφήνω να ξεφύγω από αυτά. Τίποτε άλλο.

Αυτό λοιπόν είναι το ηθικόν δίδαγμα αυτού του κειμένου. Να αγαπάς με όλη σου την δύναμη, την ύπαρξη και την ψυχή, αφού πρώτα ασφαλίσεις τον εαυτό σου. Αναζήτησε τα δικά σου όρια για μια υγιή αγάπη που μπορεί να σε κάνει να απαντάς εύκολα στα ερωτήματα τι είναι ευτυχία, τι είναι χαμόγελο, τι είναι παράδεισος...