ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;
Της Εύας Κουτσουμπά
Αγάπη μου που είσαι; Σε χρειάζομαι και όπου και αν κοιτώ χάνεσαι. Τώρα σε χρειάζομαι, τώρα φοβάμαι, δεν ξέρω τι άλλο φοβάμαι. Έλα να με βρεις πνίγομαι, δεν θέλω να να μείνω βοήθησε με να ξεφύγω... Φοβάμαι ακόμη και τα λόγια μένουν πιο πίσω από τις λέξεις και από τις μικρές μου τρελές σκέψεις. Ζητώ να αναστηθώ μέσα από τα κομμάτια μου, ζητώ απλά μια ευκαιρία και κανείς δεν μου την δίνει. Ζω σε ένα καλοφτιαγμένο ψέμα που οι άνθρωποι που οι άνθρωποι γίνονται χρυσά κύματα που με περιτυλίγουν σαν τους κυνηγούς της μαύρης μου καρδίας. Τι να είναι άραγε αυτό που με σβήνει; Κάτι ανολοκλήρωτο ή κάτι χαρούμενο; Ανησυχώ, τρομάζω, ξαφνιάζομαι και πίσω από όλα αυτά...Τώρα ξέρω ότι δεν γνώρισα εσένα αλλά ούτε και τον εαυτό μου αλλά έμαθα κάτι:να μην κρατώ τα δάκρυα μου . Γιατί ο πόνος μου θα ξεχειλίζει, για αυτό λίγο πριν χαθώ μέσα στο δικό μου μονοπάτι... λίγο πριν κρυφτώ στο βασίλειο μου, σε εκείνο το σκοτεινό βασίλειο, σε εκείνο το άδειο δωμάτιο που με αφήνει να υπάρχω και να αναπνέω μέσα από αναμνήσεις για αυτό άσε με να σου πω αυτό το ''Αντίο'' μέσα από αυτές τις λέξεις για να νιώσουμε τα λάθη μας πριν είναι αργά και για τους δύο μας. Σε αγαπάω! Σε έχω ανάγκη! Μου λείπεις!.