ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ΥΠΟΜΟΝΗ)

Και κρατώντας την υπόσχεση που έδωσα την προηγούμενη Παρασκευή, έρχομαι σήμερα να γράψω την άποψή μου σχετικά με το μεγάλο θέμα της "Υπομονής" (σαν αυτή που κάνετε όσοι επιμένετε να διαβάζετε την στήλη αυτή).

Μεγάλη παγίδα η λέξη υπομονή. Η λέξη αυτή είναι μία έννοια με θετικό πρόσημο, και όποιος την κάνει, νοιώθει καλά με τον εαυτό του διότι έτσι αποδεικνύει πως είναι ο καλός στην υπόθεση και πως το δίκιο είναι με το μέρος του. Άλλωστε όπως λέει και ο λαός, η υπομονή είναι αρετή.

Έτσι, στα πλαίσια μίας αρμονικής συμβίωσης, η υπομονή παίζει πρωτεύοντα ρόλο, μιας και η ανεκτικότητα είναι το μυστικό για την αποφυγή καυγάδων, που όπως είναι φυσικό, χαλάνε το θετικό κλίμα της σχέσης (οποιασδήποτε μορφής).

Όμως είναι φορές που η μεγάλη επίδειξη υπομονής και καρτερικότητας, είναι και η μεγαλύτερη υπονόμευση της ίδιας της σχέσης, όταν μάλιστα συνοδεύεται από έλλειψη επικοινωνίας.

Πολλές φορές αποφεύγουμε να πούμε στον/στην σύντροφό μας πράγματα που κάνει και που δυσκολεύουν την συνύπαρξή μας, περιμένοντας πως κάποια στιγμή θα το συνειδητοποιήσει και ο/η ίδιος/α και θα σταματήσει να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που μας ενοχλεί. Ωστόσο, εκείνος/η, μην γνωρίζοντας το πώς αισθανόμαστε - και όχι απαραίτητα από σαδιστική διάθεση - συνεχίζει ακάθεκτος να φέρεται αντίθετα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Κι εμείς, έχοντας ως ανάγκη να διατηρήσουμε την ήρεμη και ομαλή συμβίωση, εξακολουθούμε να βράζουμε στο ζουμί μας, φθάνοντας κάποια στιγμή αναπόφευκτα, στην μοιραία έκρηξη. Τι καταφέραμε λοιπόν παριστάνοντας τον Ιώβ;

Το να ζητήσουμε από τον σύντροφό μας ή τον φίλο μας, να αλλάξει κάποια πράγματα στην καθημερινότητά του που μας ενοχλούν, δεν σημαίνει πως δεν έχουμε κατανόηση και υψηλό το αίσθημα ευθύνης απέναντι τους. Σε μία σχέση (επαναλαμβάνω και πάλι, οποιασδήποτε μορφής) και οι δύο καλούνται να δείξουν κατανόηση και να κάνουν τις απαραίτητες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Άλλο όμως συμβιβασμός και άλλο καταπίεση. Ο καταπιεσμένος κάποια στιγμή εκρήγνυται και το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι μοιραίο!

Πιστεύω λοιπόν, πως οι σχέσεις με την μεγαλύτερη βιωσιμότητα είναι αυτές που οι δύο σύντροφοι (ή οι δύο φίλοι) εκφράζονται ελεύθερα, χωρίς να μαζεύουν αρνητικές σκέψεις ο ένας για τον άλλον. Η επικοινωνία παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μετά έρχεται ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία... Οι σχέσεις δεν πρέπει να κουβαλούν απωθημένα. Πρέπει να πορεύονται και να συνεχίζουν χωρίς απαραίτητα κάποιος από τους δύο να κάνει υπομονή. Και είμαι σίγουρη πως τις περισσότερες φορές, αν αποφασίσουμε να εκφράσουμε στον άλλον το παράπονό μας, συνειδητοποιήσουμε πως ίσως εκείνος να μην έχει καν αντιληφθεί ότι μέχρι σήμερα μας ενοχλούσε. Και ίσως πάλι ανακαλύψουμε πως δεν του είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να το σταματήσει και να αλλάξει ρότα για χάρη μας. Με λίγα λόγια, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους! Γιατί λοιπόν να μεταθέτουμε από μέρα σε μέρα μία συζήτηση που θα θέσει νέα θεμέλια στη σχέση μας με τον σύντροφο ή τον φίλο μας, βγάζοντάς τον από το σκοτάδι και την άγνοια που βρισκόταν τόσο καιρό; Έτσι τον βοηθάμε να διορθώσει αυτό που μας ενοχλεί, και να

συνεχίσουμε αρμονικά, χωρίς να νιώθουμε αυτό το βάρος που μας προσθέτει η συνεχής αναβολή στο να εκφράσουμε το παράπονο ή την δυσαρέσκειά μας. Διότι όσο και αν αγαπάς έναν άνθρωπο, τα μικρά, ψιλά και ανούσια πράγματα κάνουν την διαφορά. Είναι αυτά που λέμε "ψιλά γράμματα" της σχέσης.

Τι πιο ευεργετικό σε μία σχέση να έχουμε την δυνατότητα να εκφραζόμαστε ελεύθερα - στα πλαίσια πάντα της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τον εαυτό μας και τον άλλον - αποσυμφορίζοντας τις δύσκολες καταστάσεις και τις αρνητικές σκέψεις που, πολύ συχνά, μεγαλοποιούν ασήμαντα θέματα. Λύνουμε τις μικροπαρεξηγήσεις και πηγαίνουμε παρακάτω. Φθάνει βεβαίως όσα λέγονται μεταξύ μας, να έχουν σαν στόχο την εύρεση λύσης και όχι την δημιουργία καυγάδων και εντάσεων.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να συμβιβαζόμαστε σε όλα, προκειμένου να σωθεί μία σχέση. Δεν μπορούμε να παραδινόμαστε άνευ όρων στις διαθέσεις και στον τρόπο συμπεριφοράς του άλλου, νοιώθοντας πως ασφυκτιούμε. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάσουμε την ταυτότητά μας, τα πιστεύω μας, να πνίξουμε τα "θέλω" μας.

Δεν ακολουθούμε λοιπόν τους κανόνες του άλλου, ούτε απαιτούμε από εκείνον να ακολουθήσει τους δικούς μας. Με κουβέντα και επικοινωνία, προσαρμόζουμε τις ανάγκες μας με τις ανάγκες του συντρόφου ή φίλου μας. Εστιάζουμε στις κοινές μας βλέψεις, στους κοινούς μας στόχους και εκφράζουμε τις διαφορές μας αναφορικά με τις απόψεις και τις ιδέες μας. Το συζητάμε, δεν μαλώνουμε. Φτιάχνουμε νέους κανόνες που να διέπονται από κοινές αρχές.

Αλλά ακόμα και αν στο τέλος συμβιβαστούμε (που είναι και το πιο πιθανό), να απαιτήσουμε τον σεβασμό του στην ανάγκη μας να διαφέρουμε από κείνον. Σεβασμό στις απόψεις μας. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε ίδιοι μεταξύ μας. Αυτό άλλωστε θα ήταν βαρετό. Είμαστε όμως ισότιμοι και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Μόνο έτσι μία σχέση μπορεί να είναι εποικοδομητική και αληθινή. Μία σχέση που θα μπορεί να κρατήσει, γιατί όχι, ίσως και για ΠΑΝΤΑ!

                                                                          ♒

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη υπομονή. Αυτή που ο λαός θεωρεί πράγματι αρετή και προτέρημα! Θεωρώ πως αυτή η μορφή υπομονής είναι ένας τρόπος για να μπορεί ο σημερινός άνθρωπος να βρίσκει τις ισορροπίες του στην τρέλα της εποχής που διανύουμε.

Η υπομονή μας βοηθάει να ζούμε με ρυθμό, συντονισμένα. Μας χαρίζει ηρεμία, βιώνοντας μία ζωή χωρίς να τρελαινόμαστε από την αναμονή, χωρίς να κάνουμε την καθημερινότητά μας άνω-κάτω μέχρι να φθάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα, χωρίς να σπαταλάμε ώρες από την πολύτιμη ζωή μας, αναλύοντας ξανά και ξανά ατέρμονες καταστάσεις. Η υπομονή μάς δίνει το κουράγιο να δεχθούμε το απρόσμενο, το δύσκολο και το αναπάντεχο, χωρίς να μεμψιμοιρούμε. Και όσο και να ακούγεται βαρετό, λένε πως όταν έχεις υπομονή, όλα πραγματοποιούνται (πολύ θα ήθελα να το πιστέψω).

Για μένα είναι τυχεροί οι άνθρωποι που μπορούν να την έχουν, να την βιώνουν! Γιατί έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να την τιμούν με ευλάβεια. Άλλοι πάλι είναι στην φύση τους, πηγάζει αυθόρμητα από μέσα τους, χωρίς κόπο. Και όλοι εμείς οι βιαστικοί,

οι ανυπόμονοι, τους κοιτάμε και απορούμε. Θεωρούμε πως είναι άτομα από άλλο πλανήτη. Πώς είναι δυνατόν να διαθέτουν τέτοια ηρεμία όταν ο κόσμος, τα γεγονότα γύρω τους, τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα; Κι εκείνοι, μακάριοι, μας κοιτούν και μειδιάζουν με την αγωνία και την βιασύνη μας. Και εμείς κοιτάμε διαρκώς το ρολόι, το ημερολόγιο και βλέπουμε τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια να τρέχουν. Και περιμένουμε... Και ο χρόνος κυλάει και οι ρυτίδες σχηματίζονται γύρω από τα μάτια μας, αυλακώνουν τα μάγουλά μας. Και τι είναι αυτό που περιμένουμε; Πιθανότατα κάτι που πιστεύουμε πως θα μας αλλάξει τη ζωή, θα γεμίσει τα κενά της, θα μας κάνει άλλους ανθρώπους πιο δυνατούς, πιο αισιόδοξους και όλα γύρω μας θα γίνουν ρόδινα και φωτεινά. Είναι όμως έτσι;

Η υπομονή στους ανθρώπους δείχνει πόσο έξυπνοι είναι. Τα άτομα αυτά κινούνται βάση σχεδίου. Βάζουν στόχους και περιμένουν. Και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, συλλέγουν τους καρπούς της προσμονής και της υπομονής τους φυσικά. Η αναμονή δεν τους χαλάει την έκπληξη που θα νιώσουν όταν πετύχουν τον στόχο τους. Αντιθέτως, ευχαριστούν αυτό το προτέρημά τους, διότι δεν τους πρόδωσε ποτέ.

Τελικά πιστεύω πως αυτή η υπομονή είναι προσόν και αξίζει να προσπαθήσεις να την αποκτήσεις. Είναι κάτι σαν θεότητα, συνοδοιπόρος με την Θεά Τύχη και βασικό θα είναι - όσοι την διαθέτουν - να την φυλάνε σαν πολύτιμο φυλαχτό. Και για όλους εμάς που θα θέλαμε να την έχουμε, καλό θα είναι να παλέψουμε για να την κατακτήσουμε, μέχρι να γίνει τρόπος ζωής. Αλίμονο όμως, δεν θα μπορέσει να μας δώσει πίσω τα χρόνια που χάσαμε, τότε που απαξιούσαμε να την κάνουμε σύμμαχό μας! Τώρα πια θα πρέπει εμείς (και να διδάξουμε το ίδιο και στα παιδιά μας) να την αντιμετωπίζουμε με το δέος που της αξίζει!

Ελπίζω να μην εξάντλησα την υπομονή σας με την πολυλογία μου και να περιμένετε κάτι καινούργιο από μένα έως την επόμενη Παρασκευή.

Μέχρι τότε όμως, εύχομαι από καρδιάς ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!!