ΕΝΑ

Της Ραφέλας Μουρτζάκη 

Ήταν ξαπλωμένη . Δεν μιλούσε.  Βυθισμένη στην λύπη της . Δεν ήξερα τι να της πω ώστε να νιώσει καλύτερα , να χαμογελάσει , να καταλάβει έστω ότι είμαι εκεί για εκείνη . Έπρεπε κάπως να την κάνω να νιώσει καλά χωρίς να παραβιάσω τον κόσμο της . Είχα μάθει να σέβομαι τις στιγμές της . Αποφάσισα να μην πω τίποτα . Ξάπλωσα δίπλα της , με κοίταξε , δεν την κοίταξα πίσω . Απλά παρέμεινα ξαπλωμένος δίπλα της, να την αγκαλιάζω . Χανόμουν σιγά - σιγά. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να χαθώ για να είμαι δίπλα της , για να μπω στον κόσμο της . Χάθηκα λοιπόν . Χάθηκα για να γίνουμε ένα.