ΑΔΕΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Της Ζανέτας Κουτσάκη
Άδειοι άνθρωποι,
Να μιλάμε ξεχάσαμε και τις κουβέντες μας πληκτρολογούμε.
Αυτό που κατάρα για όποιον λαλιά δεν έχει,
εμείς στον εαυτό μας επιβάλλαμε.
Άδειοι άνθρωποι,
Τα μάτια του άλλου δεν θέλουμε αντίκρυ μας,
φόβος μας πιάνει μην τυχών άλλου και στραφούν.
Και νεκρές φωτογραφίες ανθρώπων
που χρόνο στην επεξεργασία τους σπατάλησαν ερωτευόμαστε.
Άδειοι άνθρωποι,
Με τα στομάχια αδειανά κι απόψε θα πλαγιάσουμε.
Μα ο εικονικός μας εαυτός, χορτάτος ήταν πριν η οθόνη κλείσει.
Και το επόμενο πρωί, πρώτα εκείνον θα φροντίσουμε κι έπειτα εμάς.
Άδειες ψυχές,
Τα συναισθήματα πατώντας πλήκτρα δεν εκφράζονται.
Ανέκφραστα τα πρόσωπα αφήσαμε.
Σαν κέρινα ομοιώματα αυτών που κάποτε υπήρξαμε.
Ξεχάσαμε να νιώθουμε.
Ξεχάσαμε να ζούμε.
Ξεχάσαμε να παίζουμε.
Τι κι αν παιδιά δεν είμαστε;
Άδειοι άνθρωποι, άδειες ψυχές.
Ένα όνομα και μια φωτογραφία επεξεργασμένη καταντήσαμε.